Deze prachtige natuurlijke haven op Greenwich Island wordt omringd door gletsjers. Yankee Harbour werd vanaf de jaren 1820 gebruikt door zowel Amerikaanse als Britse zeehondenjagers. De Britten noemden het Hospital Cove. Hier staat een gedenkplaat ter ere van kapitein Andrew MacFarlane, die in 1820 een groot deel van het Antarctisch Schiereiland verkende.

Een andere grote attractie hier is de grote Gentoo-pinguïnkolonie, met meer dan 4.000 broedparen die van Yankee Harbour hun thuis maken. We verkenden het strand met de pinguïnkolonie tot aan de voet van de gletsjer, waar een Beachmaster zijn terrein duidelijk afbakende tegenover de bezoekers. Een tocht over de gletsjer, waarbij we tot een halve meter wegzakten in de sneeuw, bracht ons terug tot aan de zodiacs.

Deception Island is een van de meest opmerkelijke locaties: het is de caldera van een actieve vulkaan waarvan het centrum miljoenen jaren geleden volledig werd weggeblazen door een vulkaanuitbarsting. De geschiedenis van Deception Island is doordrenkt van verwoesting en conflicten. De ruwweg cirkelvormige hoefijzervormige landmassa in de buurt van het Antarctisch Schiereiland kan bezoekers achterlaten met meer dan een vleugje nostalgie en zelfs een ongemakkelijk gevoel dat het eiland zijn naam eer aandoet – dat alles hier niet is wat het lijkt. Het eiland is toegankelijk via een smalle ingang aan de zuidoostkant tussen kliffen die bekend staan als Neptune’s Bellows.

Het was ooit een van de veiligste havens in Antarctica en een plaats van wetenschappelijk en militair belang voor Groot-Brittannië, Chili en Argentinië, maar werd verlaten toen vulkaanuitbarstingen in 1969 de Britse basis vernietigden. Vandaag de dag blijft Deception Island een actieve vulkaan met een “aanzienlijk vulkanisch risico”, en het eiland wordt voortdurend gecontroleerd op seismische activiteit.

We voeren door Neptune’s Bellows het binnenmeer op, waar een stevige wind schuimende golven veroorzaakte. Door de wind en mist was de kust nauwelijks zichtbaar aan beide zijden. We zouden aan land gaan bij Whalers Bay, een voormalig walvisjachstation, om daar een hike te maken en mogelijk deel te nemen aan de Antarctische zwemclub – the Polar Plunge. Echter was het geen optie om de zodiacs te water te laten vanwege de sterke wind. Het schip navigeerde kort over het binnenmeer voordat het koers zette naar Paradise Bay.

Een prachtige inham aan de kust van Antarctica en een van de meest iconische en adembenemende bestemmingen op het Antarctisch Schiereiland is Paradise Bay. De naam “Paradise Bay” werd waarschijnlijk gegeven door vroege Antarctische ontdekkingsreizigers vanwege de betoverende en idyllische omgeving van de baai. Het kristalheldere water wordt omringd door majestueuze bergen bedekt met gletsjers, terwijl ijsbergen in het water dobberen, wat bijdraagt aan de schilderachtige schoonheid van de omgeving. De baai herbergt een overvloed aan Antarctische wilde dieren, waaronder zeehonden, pinguïns en walvissen. Dit maakt Paradise Bay niet alleen een visueel paradijs, maar ook een belangrijk gebied voor natuurbehoud en wetenschappelijk onderzoek.

De zodiactocht begint om 7 uur ’s ochtends. We starten door het onderzoeksstation Almirante Brown voorbij te varen. Het Argentijnse station brandde in 1984 af. De stationsleider weigerde nog een winter te blijven, en de waanzin zette hem ertoe aan om brand te stichten. Het Amerikaanse schip Hero redde het stationspersoneel, en er waren buiten veel schade geen gewonden.

Met de zodiacs varen we dieper de inham in, tot nabij de enorme gletsjer, toen plotseling een grote knal te horen was. De gletsjer kwam in beweging en door de grote druk brak er een heel groot stuk af, wat resulteerde in een kleine tsunami. Dit indrukwekkende spektakel werd niet veel later gevolgd door een kleine lawine veroorzaakt door het gewicht van de verse sneeuw die tijdens de nacht was gevallen. Dit was een unieke ervaring.

We varen van het ene hoogtepunt naar het andere: het Lemairekanaal, ook bekend als het “Kodakgat” vanwege de spectaculaire fotomogelijkheden. Dit is een smalle doorgang tussen het Antarctisch Schiereiland en Booth Island, in de Antarctische regio. Het kanaal werd door Adrien de Gerlache vernoemd naar Charles Lemaire, een Belgische ontdekkingsreiziger in Congo.

Vanwege de beschutte ligging van het kanaal biedt het rustig water, maar de doorgang wordt gekenmerkt door talloze ijsbergen die er een beschutte plaats vinden. Het Lemairekanaal is een hoogtepunt van veel Antarctische expedities en een iconische bestemming voor iedereen die de ongerepte schoonheid van Antarctica wil ervaren.

Het Lemairekanaal bracht ons naar Petermann Island, onze meest zuidelijke bestemming van deze reis. Hier werden de voorbereidingen getroffen om aan land te gaan. Het expeditieteam ging vooruit om te verkennen, maar werd plotseling omsingeld door een massa ijs. Ze konden het gebied niet direct verlaten, waardoor het onveilig werd om met gasten aan land te gaan. Nadat de zodiacs een weg hadden gevonden door het pakijs, werd Plan B in actie gezet. We voeren door naar Port Lockroy, een van de meest bekende locaties vanwege het museum en het meest zuidelijke postkantoor ter wereld. Dit seizoen mochten passagiers het eiland echter niet bezoeken. Het schip voorzag de vier mensen die er werkzaam zijn in het zomerseizoen van materialen. Elke gast kreeg de gelegenheid om een postkaart te versturen. De postkaarten werden aan land gebracht, van een postzegel voorzien en afgestempeld, om vervolgens weer mee te worden gegeven met ons eigen schip. Over drie weken zouden de postkaarten dan in Stanley, de hoofdstad van de Falklandeilanden, worden overhandigd om hun weg naar Europa te vinden. Een apart gegeven, maar best grappig.

We voeren met de zodiac rondom Port Lockroy, waar het koud was en pannenkoekenijs zich op het wateroppervlak vormde. De sneeuwvlokken dwarrelden nog steeds naar beneden, maar nu eerder rustig in harmonie met het landschap. Plotseling viel ons oog op een groot dier op een ijsplaat, we naderden en JA, daar hadden we eindelijk een kolos van een zeeluipaard. Wat een prachtig dier!

Damoy Point is een rotsachtige landtong aan de westkust van Wiencke Island, vlakbij de noordelijke ingang van de natuurlijke haven van Port Lockroy. Het werd ontdekt en in kaart gebracht door de Franse Antarctische expeditie van 1903 onder leiding van Charcot. Op het eerste gezicht lijkt het punt nogal bescheiden en rechtvaardigt het geen bezoek. Echter, het herbergt een paar verborgen juweeltjes – twee zeer goed bewaarde expeditiehutten.

De eerste hut, bekend als Damoy Hut, werd gebouwd in 1973 en diende als onderkomen voor de British Antarctic Survey, maar is sinds 1993 niet meer in gebruik. Het interieur verkeert nog steeds in uitstekende staat en lijkt klaar om opnieuw in gebruik genomen te worden. Zelfs tinnen kopjes hangen nog aan de keukenmuur, alsof ze wachten om vermoeide wetenschappers een kopje thee te serveren! Net buiten Damoy Hut bevindt zich een schuilplaats die in de jaren 1950 door Argentinië werd gebouwd. Deze is niet toegankelijk voor bezoekers en wordt nog steeds gebruikt als noodopvang, mocht dat ooit nodig zijn.

Naast deze historische gebouwen kunnen bezoekers een kleine kolonie Gentoo-pinguïns zien die hier broeden, evenals veel zeehonden en zeevogels. Met sneeuwschoenen trekken we de bergtop op en aanschouwen waar ooit een “airstrip” was voor vliegtuigen. Vanaf de top zien we zelfs het voormalige schip de MS Bremen in de baai van Port Lockroy liggen.

Het landschap is adembenemend en de zee ligt er kalm bij, als een spiegel. De zon is weer van de partij. Aan boord is besloten om nog een Polar Plunge aan te bieden. De Marina is gereedgemaakt en wie wil, kan zijn certificaat van het zwemmen in polaire wateren nog behalen. Het water is slechts 2 graden Celsius en er drijft constant ijs voorbij. Natuurlijk gaan we deze uitdaging aan. In badjas en slippers begeven we ons naar het achterdek. Er zijn meer toeschouwers dan deelnemers, maar het is een kwestie van verstand op nul en gaan…

Voordat we het water ingaan, staat een koude douche op het programma. Door de adrenaline voelt de kou nauwelijks aan. Maar zodra je het water inspringt, is het thermische effect op het lichaam enorm. Het lijkt alsof je adem wordt afgesneden, een uiterst bizar gevoel dat slechts enkele seconden duurt. Daarna zwem je alsof je in een gewoon meer bent. Een mens kan maximaal 15 minuten overleven in deze watertemperaturen. Elke zwemmer is natuurlijk beveiligd met een lijn rond de heup en er worden geen onnodige risico’s genomen.

Eenmaal uit het water is de reactie van het lichaam uiterst bizar. Je straalt warmte uit en hebt het allesbehalve koud. Snel de badjas aan, een kop thee met een shot rum, en dan met z’n allen naar de sauna. In de sauna is de stemming dan ook euforisch. Iedereen kan weer een item van zijn bucketlist afstrepen.

Voor onze laatste landing gaat het schip nogmaals naar het vasteland, zodat we nog een keer voet kunnen zetten op het continent. Orne Harbour werd in 1898 ontdekt door de Belgische Antarctische Expeditie van Adrien de Gerlache en wordt vaak bezocht als onderdeel van een expeditie over het Antarctisch Schiereiland tijdens het verkennen van de Gerlachestraat. Het staat bekend om zijn prachtige, glinsterende gletsjers, torenhoge bergtoppen en het zuivere witte ijs en sneeuw.

Vanaf het schip konden we de route naar de richel van de bergkam al zien, een zigzaggend pad door de sneeuw, wat ons spontaan deed denken aan de wandeling op Santorini waar men met ezels naar boven kon gaan. Eenmaal aan land bleek het een stevige klim naar boven te zijn, waar veel passagiers al snel afhaakten. Maar het uitzicht was fantastisch! Eenmaal boven konden we genieten van het panorama over twee baaien, een wit landschap hier en daar onderbroken door het blauw van de Antarctische wateren en de chinstrappinguïns die op en neer liepen naar hun kolonie. Een krachtige wind waaide over de bergkam, maar kon het genot niet bederven. Dit was onze laatste landing voordat we koers zetten naar Ushuaïa. Het was tevens een van de mooiste landingen die ons nog lang zal bijblijven. Naast het schip waren drie bultruggen bezig met het vullen van hun magen met krill, een extraatje dat onze ervaring nog verder verrijkte.