Een vroege start was essentieel voor een strakke planning, en om 7 uur ’s ochtends stonden we paraat in onze expeditie-outfits. Het oorspronkelijke plan om langs Salisbury Plain te varen, een gebied gesloten vanwege vogelgriep, kon helaas niet doorgaan vanwege de krachtige wind. In de namiddag stond een reis naar Possession Bay op het programma, maar ook hier dwarsboomde de sterke wind onze plannen. Na verschillende pogingen, waarbij Plan A tot Plan C werden afgewimpeld, kregen we uiteindelijk groen licht voor Plan D: een bezoek aan het oude walvisstation Leith in de baai van Stromness.

1. Plan A: zodiac varen langs Salisbury Plain. Maar zeer sterke wind maakte dit onmogelijk ❌
2. Plan B: zodiac landen in Possession Bay, 29 km naar het zuiden. Bij aankomst – onmogelijk door sterke wind ❌
3. Plan C: met zodiac door Hercules Bay varen – je kunt het je al voorstellen ❌
4. Plan D: Na de lunch zetten we koers naar het oude walvisstation Leith, gelegen in dezelfde baai van Stromness. Toen we aankwamen was het voor ons allemaal duidelijk, het wordt ❌, de Expeditieleider ging op verkenning en even later hoorden we door de luidsprekers: ‘Dames & heren we hebben groen licht om aan land te gaan. We gaan een wandeling van 2,5 km maken rond het walvisstation en u zult versteld staan van de wilde dieren. Geniet en pas op voor de pelsrobben!’

Leith Harbour, gelegen aan de kust van South Georgia, weerspiegelt een rijke geschiedenis van walvisvangst, industriële bloei en de overgang naar verlaten ruïnes. In de hoogtijdagen van de walvisvangst in de jaren ’30 werden hier jaarlijks indrukwekkende aantallen van zo’n 50,000 walvissen gevangen, waarbij het walvisstation fungeerde als een van ’s werelds grootste centra voor walvisjacht en -verwerking.

De indrukwekkende geschiedenis van Leith Harbour kreeg echter een onverwachte wending tijdens de Falklandoorlog in 1982. Als decor voor een conflict tussen Argentinië en het Verenigd Koninkrijk, werd het eens zo bedrijvige station getuige van een ander soort strijd, wat zijn betekenis en nalatenschap nog verder verdiepte.

Deze historische laag, doorspekt met industriële glorie en de impact van wereldgebeurtenissen, vormt slechts een deel van de aantrekkingskracht van Leith Harbour. Wat resteert na de industrialisatie en conflicten is een spookachtig schouwspel van verweerde structuren, roestige machines en verlaten gebouwen. Naast deze intrigerende geschiedenis is het de overweldigende natuurlijke schoonheid van South Georgia die de aandacht trekt.

Tijdens onze zodiaclanding kregen we de kans om te wandelen in de schaduw van majestueuze Koningspinguïns, te midden van pelsrobben die speels in het water dartelen en zeeolifanten die op de stranden rusten.

Een wandeling langs het verlaten strand onthulde niet alleen de overblijfselen van een vervlogen tijdperk maar bood ook een intieme kijk in het dagelijkse leven van de zeebewoners. Pelsrobben die hun kunsten in het water vertonen en zeeolifanten die rustig liggen te vervellen, geven een beeld van hoe de natuur haar plek weer opeist te midden van menselijke ingrepen.

Hoewel Leith Harbour nu niet toegankelijk is voor het grote publiek, blijft het een schat aan natuurlijke pracht en historische betekenis bewaren, een stille getuige van vervlogen tijden en een adembenemende bestemming op onze Antarctische expeditie.

Ondanks de aanvankelijke uitdagingen in de planning, ontpopte dag 9 zich tot een magische ontdekkingsreis. Temidden van indrukwekkende landschappen, boeiende historie en een overvloed aan wildlife, bewees South Georgia opnieuw zijn status als een onvergetelijke bestemming op onze Antarctische expeditie.