Het gewenste avontuur diende zich aan toen de kapitein een grote, stabiele ijsplaat in het zicht kreeg. Het plan was om de stabiliteit van de ijsplaat te bestuderen en vervolgens met zodiacs te verkennen. Zo gezegd, zo gedaan. Het was nog vroeg in de ochtend toen het expeditieteam de veiligheid en toegankelijkheid ging inspecteren. Niet veel later gingen we in kleine groepen een wandeling maken op de ijsplaat. Een unieke ervaring die zelden mogelijk is.

Het is van cruciaal belang dat alles op een verantwoorde manier gebeurt, zonder enige negatieve impact achter te laten. Het enige wat we achterlieten waren onze voetstappen, die al snel door de wind werden bedolven onder een laagje verse sneeuw die ’s nachts was gevallen.

Een dergelijke ervaring is werkelijk uniek; we bevonden ons helemaal alleen op die ijsplaat, slechts vergezeld door de geluiden van de zee en het ijs op de achtergrond. Zo afgelegen, zonder andere schepen of mensen binnen een straal van enkele honderden kilometers.

De Weddellzee bevindt zich aan de oostkant van het Antarctisch Schiereiland. Deze opwindende en avontuurlijke regio, rijk aan ongerepte natuur, wordt veel minder bezocht dan de westkant van het schiereiland. Drie immense gletsjers vormen het decor en enorme tafelijsbergen breken af om vervolgens vast te lopen in het pakijs.

Op 20 februari 1823 vestigde Kapitein James Weddell een nieuw record door het meest zuidelijke punt ooit te bereiken. De Weddellzee is naar hem vernoemd, net als de Weddell-zeehond – het meest zuidelijk broedende landzoogdier ter wereld.

De Weddellzee kwam in 2022 opnieuw stevig in de belangstelling van veel reizigers toen het wrak van Shackletons schip Endurance werd ontdekt, 3080 meter onder het wateroppervlak en 6,4 km van de verwachte locatie. In 1915 kwam het schip van Ernest Shackleton, de Endurance, vast te zitten en werd verpletterd door het ijs. Na 15 maanden op het pakijs slaagden Shackleton en zijn mannen erin Elephant Island te bereiken en veilig huiswaarts te keren. Het was het pakijs van de Weddellzee dat Shackleton’s hoop om het continent over te steken letterlijk de grond in boorde. Hoewel de locatie van het wrak alleen per ijsbreker kan worden bereikt, blijft het een krachtige herinnering aan het heroïsche tijdperk om in zijn kielzog hierheen te varen. Het wrak zelf is een beschermd monument en mag op geen enkele manier worden verstoord.

Slechts een klein aantal expeditiecruiseschepen probeert elk jaar dit afgelegen deel van het schiereiland te bezoeken, maar hier komen is een krachtige getuigenis van de wil tot expeditie onder zulke extreme omstandigheden. De grote hoeveelheden ijs maken de Weddellzee lastig en vaak pas later in het seizoen bevaarbaar. Het wordt aanbevolen voor expedities vanaf de maand januari. De belangrijkste redenen om de Weddellzee te bezoeken zijn de tafelijsbergen en de rijke expeditiehistorie.

Het schip werd op een bepaald moment omsingeld door bultuggen, bekijk hier het indrukwekkende fimpje. 

We zijn al twee weken onderweg en het is tot nu toe een ongelooflijke reis geweest met tal van hoogtepunten, maar vandaag zetten we eindelijk voet op het Antarctische Continent. Tot dusverre hebben we alleen de omliggende eilanden bezocht, dus dit is een uniek moment voor elke reiziger.

In een van de meest afgelegen en uitdagende expeditiegebieden ter wereld, is de tuya-vulkaan Brown Bluff een spectaculair gezicht. (Een tuya is een vulkaan bedekt met een ijskap.) De meer dan 700 meter hoge kliffen van bruine tufsteen bieden een indrukwekkend uitzicht tussen twee imposante gletsjers.

Het draait allemaal om de “rots”. Ten eerste is dit een van de weinige plekken waar je aan land kunt gaan op het Antarctisch Schiereiland, dus als het betreden van Antarctica op je bucketlist staat, dan is deze plek echt iets voor jou. Maar het landschap zelf is ook spectaculair. Omringd door gletsjers en kleine (naar Antarctische maatstaven) ijskappen, rijst een 3 kilometer lang rotsachtig strand op naar een steile helling van steenslag, die vervolgens weer omhoog loopt naar een torenhoge, roestbruine klif van vulkanisch gesteente. Dit zou bijna kunnen lijken op Midden-Australië of een deel van de Badlands in de Verenigde Staten, ware het niet dat er pinguïns en Weddellzeehonden langs de kust zitten en de ijskap hoog boven hen uittorent. Je vindt er Gentoo- en Adéliepinguïns, en ook nestelende Sneeuwstormvogels hogerop de hellingen.

We wandelen langs het rotsachtige strand en observeren vanaf een afstand de broedende pinguïns, een schouwspel waar je uren naar kunt kijken. Indrukwekkend is ook hoe ze het water in duiken en vooral met welke snelheid ze terug naar het land komen. Ze springen uit het water en staan mooi rechtop op hun twee poten.

Aan de andere kant van het strand waden we door het water omdat het ijs tot aan de waterlijn komt. We komen niet veel verder dan een klein strand waar een wandelpad is aangegeven. Het is een stevige klim naar boven op de gletsjer, de weg is gemarkeerd met vlaggen door het expeditieteam om spleten en obstakels te vermijden. Opnieuw een onvergetelijke Antarctische ervaring, maar toch zo anders dan de ervaring in de voormiddag.

De volgende bestemming is de South Shetland Islands. De laatste windvoorspellingen adviseren om snel de Antarctic Sound te verlaten en plaats te maken voordat de omstandigheden verslechteren. De voorspelling voor de komende dagen lijkt niet volledig in ons voordeel te zijn.